جایزه های بهترین کارگردانی و بهترین فیلم یا همان بهترین تهیه کننده در حالی به فیم  "رستاخیز" و نیز فیلم" آذر، شهدخت، پرویز و دیگران" اهدا شد که عدم دریافت این جوایز توسط ابراهیم حاتمی کیا برای فیلم "چ" بسیاری از منتقدین و تماشاگران حرفه ای سینما را متعجب نمود.

آنچه که در طول ده روز متوالی میان نمایندگان و نویسندگان سینمایی برج میلاد و با همان"کاخ" جشنواره همواره مطرح بود، حکایت از برتری حاتمی کیا در کارگردانی فیلم زندگی شهید چمران  نسبت به احمدرضا درویش در فیلم دو ساعت و 50 دقیقه ای " رستاخیز" بود که متاسفانه در مراسم اختتامیه شاهد نتیجه معکوس آن در اهدای جوایز بودیم.

اگرچه تصمیم نهایی با اعضای هیات محترم داوران است اما به رغم همه خوش بینی ها هیچ علاقه مند حرفه ای از همان ابتدای اعلام جوایز، نمی توانست  تقسیم سیمرغ ها و سایر جوایز را بین "همه" سینماگران  با اندیشه ها و گرایشات مختلف  کتمان نماید تا مبادا جشنواره تحت مدیریت جناب رضاداد، دستخوش گله و دلخوری از سوی بزرگان سینما و یا به تعبیری همفکران ایشان شود!

 شاید سیاست" یکی به نعل و یکی به میخ" آنهم با شعار عدالت بهترین ضرب المثل برای این مواقع حساس است که احساس میشود کاملا در دوره سی و دوم رعایت شده است، فارغ از اینکه واژه عدالت یعنی اعطای حق واقعی هر کس، نه یکسان سازی و همه را به یک چشم دیدن.

بی تردید مردم هوشمند و علاقمند به سینما با دیدن "چ" و "رستاخیز" ، جدا از مضامین احساسی موجود در فیلمهای مورد اشاره، متوجه تفاوتهای آشکار این دو فیلم از همه لحاظ خواهند شد و آنگاه رای داوران محترم جشنواره  را مورد قضاوت قرار خواهند داد.

 در باب مظلومیت "چ" همین  بس که این گمان  نیز خیلی بی دلیل  نیست که شاید حذف "چ" به عنوانی محصولی ماندگار و ارزشمند از مدیریت دوره قبل، از سیمرغ های کارگردانی و تهیه کنندگی جشنواره امسال، در ازای حذف  بجای دو فیلم "قصه ها" و "عصبانی نیستم" از دایره جوایز جشنواره سی و دوم صورت گرفته است، فیلمهایی که  با محوریت حمایت از فتنه 88 و بعضآ بطورغیرقانونی تولید شده و توسط سازمان سینمایی جدید مجوز نمایش دریافت کرده بودند!؟